Ik zit in de wachtkamer bij de dokter, heb een ontstoken pink en wil daar even naar laten kijken. Ik ben een uur te vroeg, kom van een ondernemerslunch van DNN en op het moment dat ik thuis ben kan ik me weer omdraaien. Dan maar direct door naar de dokter.
Ik open Notability op mijn iPhone en maak een begin aan mijn nieuwe blog. Na een poosje blijkt dat de afspraken van de dokter behoorlijk uitlopen en ik zie dat veel mensen hierdoor geïrriteerd raken. Ik focus me weer op het schrijven van mijn blog. Na een poosje kijk ik nogmaals rond in de wachtruimte. De meeste mensen kijken nog steeds niet vrolijk. De één is wat binnensmonds aan het klagen, anderen staren als een zombie om zich heen en een enkeling neust een beetje rond op social media.
Plots word ik mij bewust van het feit dat de meeste mensen in de wachtruimte gefocust zijn op het ‘wachten’. Het lijkt alsof ze niets beters te doen hebben dan alleen maar wachten. Ze doden letterlijk het moment.
Ik denk bij mezelf: deze mensen kunnen zoveel meer uit dit moment halen. Ze zouden hun ogen kunnen sluiten voor een korte meditatie oefening. Een gesprekje met een ander kunnen voeren. Ze zouden na kunnen denken over hun leven, carrièreplannen of relaties en onderzoeken of ze nog op koers liggen. Er zijn letterlijk tig (positieve) dingen die iemand in de wachtkamer zou kunnen doen waardoor de kwaliteit van zijn of haar leven zou verbeteren. Toch kiezen de meeste mensen ervoor om zich te concentreren op het wachten.
Wachten op deze manier heeft iets negatiefs. Je accepteert het moment niet zoals het is en vecht tegen dat wat ‘nu’ is. Dit creëert zowel frustratie als irritatie. Het is een vorm van vergif dat je in het lichaam verspreidt.
Dood de tijd niet zomaar. Doe iets nuttigs voor jezelf of kies ervoor om met je volledige aandacht in het hier-en-nu bewust aanwezig te zijn. Observeer en oordeel niet over een goed of een slecht moment. Ieder moment is een moment dat je van het leven krijgt. Geniet ervan. Ik word geroepen voor de afspraak. Terwijl ik naar de kamer van de dokter loop, denk ik bij mezelf: ‘Mooi, toch weer twee blogs geschreven.’
