Tijdens mijn 8-jarige periode bij de GGzE in Eindhoven, waar ik als sportinstructeur werkzaam was, heb ik veel pijn en agressie gezien, maar ook veel mooie momenten meegemaakt. Momenten die me als mens hebben gevormd.

Zo maakte ik eens een bijzonder moment van vertrouwen mee met een cliënt. Deze cliënt zat destijds op de forensische afdeling. Hij nam altijd deel aan de sportlessen die ik verzorgde. We gingen dan zwemmen, volleyballen, voetballen… En hij was er altijd bij. Hij vond het geweldig om van de afdeling af te kunnen om lekker te gaan sporten.

Naarmate we elkaar beter leerden kennen en ik een vertrouwensband met hem kreeg, kwam ik erachter dat hij een professioneel worstelaar was geweest en dat hij is opgegroeid in Oost-Europa. Je kon aan zijn lichaam zien dat hij vroeger veel had gesport. Hij was niet groot, maar hij had een lichaam van beton!

Ik wist overigens de reden van zijn verblijf op de forensische afdeling. Een heftig verhaal… Hij had zijn worstelskills losgelaten op mensen die zijn gezin bedreigden. Dit ging zelfs zover dat een aantal van deze bedreigers het niet meer konden navertellen.

Op het forensisch complex hadden we naast een gewone sportzaal ook nog een judozaal. Hij had al meerdere malen aan mij gevraagd of we hier een keer konden trainen. Dit kon ik hem niet gelijk toezeggen, omdat zijn afdeling vaak alleen maar deel nam aan groepssporten en zijn groepsgenoten liever niet de judozaal in wilden gaan. Wij maakten dus eigenlijk alleen maar gebruik van de gewone sportzaal. Ik moest de cliënt dus regelmatig teleurstellen…

Op een willekeurige ochtend liep ik over de afdeling om de groep bijeen te verzamelen voor weer een sportles. Ik kreeg toen van het personeel te horen dat ze geen ondersteuning konden bieden tijdens de sportles, omdat ze andere prioriteiten hadden. De groepsles was geen optie. Ik vertelde toen aan het personeel dat ik ook wel één cliënt wilde begeleiden (een privéles dus). Ik kreeg hier toestemming voor. Vervolgens ben ik naar de worstelaar zijn kamer gelopen en zei:

“Ben je klaar voor de judozaal?”

Ik zag zijn ogen glunderen en binnen no-time waren we onderweg. Aangekomen in de judozaal zei ik tegen hem:

“Ik leer jou van alles over teamsporten, maar nu ben jij in charge en geef jij mij les in worstelen, okay?”

Voor ik het wist waren we hard aan het trainen. Hij was voorzichtig maar legde op alle mogelijke manieren klemmen bij me aan die je serieus voelt. Ik vloog van links naar rechts over de judomat. Nu waren er voor de rest geen begeleiders bij en de judozaal lag daarnaast ook nog ver achter in het complex. In dit deel van het complex was weinig personeel aanwezig.

Toch heb ik geen enkel moment het gevoel gehad dat ik in gevaar was. Dit is iets wat ik rationeel niet uit kan leggen, maar wat ik zou willen omschrijven als ‘innerlijk weten’.

We hebben een uur fantastisch getraind waarin ik alle hoeken van de zaal kreeg te zien. Op de terugweg naar de afdeling heeft hij mij wel honderd keer bedankt voor de tijd en moeite die ik had gedaan om hem mee te nemen naar de judozaal. Het was mooi om die voldoening op zijn gezicht te zien.

Enkele maanden later zou ik stoppen met mijn werkzaamheden bij de GGzE. Op mijn laatste werkdag kwam ik hem op het binnenplein tegen en drukte hij mij een briefje in de hand. Daarop stond dat hij het altijd geweldig vond om met mij te sporten, maar wat hem het meeste had geraakt was dat ik het vertrouwen had om alleen met hem de judozaal in te gaan.

Hij bedankte mij voor dit vertrouwen en ik zag de tranen in zijn ogen. Ook ik kreeg een brok in mijn keel. We praten nog even, wenste elkaar het beste toe en namen toen afscheid. In veel situaties in het leven heb je helemaal niets aan je rationele denken. Het gaat om voelen en luisteren naar je intuïtie. Zo ook toen ik alleen met deze cliënt de judozaal inging. Er was bij mij geen twijfel dat er iets ernstigs zou kunnen gebeuren, het was een innerlijk weten dat ik wist dat het bij deze cliënt goed zat. De criticus zal zeggen: “Ja, maar je moet dat risico niet willen lopen.” Ik liep echter geen risico, ik wist gewoon dat ik veilig was.

Sommige zaken kun je niet rationeel verklaren, alleen jij weet en voelt het. Vertrouw dit weten altijd, ongeacht wat anderen ervan zeggen. Dit is een weten dat weet zonder te denken. Het is niet gescheiden van jou, het zit in jou en het is altijd daar wanneer het nodig is, ALTIJD!