Ken je van die mensen die je een vraag stelt en vervolgens tien minuten aan het lullen zijn, terwijl je totaal geen idee hebt wat ze nu eigenlijk zeggen?
Je stelt ze de vraag of ze bang zijn voor slangen en ze antwoorden dat ze olifanten leuk vinden.
Het is niet moeilijk om als een of andere spraakwaterval je mond open te doen en er wat willekeurige woorden uit te gooien. Maar wat schiet je daarmee op?
Vaak zijn deze mensen onzeker. Ze praten om het praten. Want stel je voor dat er een stilte valt… Hoe ga je daar nu weer mee om?
Of ze hebben hun visie over een bepaald onderwerp niet scherp, maar door een eind weg te lullen hopen ze dit te verbergen. Iets zeggen is beter dan niets, is dan hun gedachte.
Stel jezelf eens deze vraag: Wie zit er te wachten op mensen die heel veel niks vertellen?
Ik in ieder geval niet!
