Mindset & Ondernemerscoach

Moderator

Inspirator

Over Ronnie

Even voorstellen…

Mijn naam is Ronnie Couwenberg en ik hou van leren, pionieren en van het avontuur dat ondernemen met zich meebrengt. Het doel dat ik nastreef is om het beste uit mijn leven, relaties en business te halen. Daarnaast wil ik ook anderen helpen om alles uit hun leven te halen.

Ik geloof in de kracht van verbinding en dat we allemaal onderdeel zijn van een groter geheel. Ik zie het als mijn taak om het bewustzijnsniveau van ondernemers te helpen verruimen. Dit doe ik door tools en inzichten aan te reiken waarmee mensen in hun kracht komen te staan. Want alleen als je volledig in je kracht staat, kun je leren om je potentieel optimaal te benutten.

Met mijn business richt ik me op ondernemers. Dit omdat ik een speciale connectie met deze doelgroep heb. Zij zijn pioniers die hun eigen pad bewandelen en met creativiteit en daadkracht de wereld willen inspireren. Ik vind het dan ook geweldig om juist deze groep te helpen bij het ontwikkelen van een performance mindset, communicatie vaardigheden en leiderschapsstrategieën.

 

Mijn diensten

De diensten die ik aanbied zijn: Focus coaching en Costa Rica exclusive. Voor freelancers heb ik het online platform Freelance Mastermind opgericht.

Daarnaast ben ik als moderator verbonden aan Directeur Netwerk Nederland. Hier heb ik het genoegen om jaarlijks met honderden MKB-ondernemers aan tafel te zitten en inspirerende dialogen te modereren.

Mijn achtergrond

Als je geïnteresseerd bent in mijn achtergrond en het verhaal achter mijn visie, lees dan verder. Dit verhaal heb ik onderverdeeld in de volgende stukken:

  • Ik ben opgegroeid in een ondernemersfamilie.
  • Mijn weg vinden en een bijna-doodervaring.
  • Ik vond mijn energie en mijn weg.
  • Carrière na PSV en internationale deuren die opengingen.
  • Ondernemen heeft altijd in mijn bloed gezeten.
  • De lessen van het internationaal ondernemen.
  • Terug naar de core business.
  • Het fundament van mijn visie.
  • Geniet iedere dag.

 

Ik ben opgegroeid in een ondernemersfamilie

Het willen creëren, bouwen en ontdekken zit in mijn bloed. Ik kom uit een echte ondernemersfamilie. Mijn vader en moeder runden een autobedrijf in Bladel en mijn opa en oma hadden een boerenbedrijf in Riethoven, waar ik in de weekenden vaak logeerde. Hier hielp ik dan mee met het verzorgen van de dieren of reed ik rond op de tractor.

Bij mijn vader heeft presteren altijd centraal gestaan. In de jaren ‘70 was hij actief rallycrosser en in 1974 werd hij zelfs Nederlands kampioen. Mijn zusje Kim en ik zijn dus opgegroeid in een omgeving waarin presteren en hard werken de norm waren.

Kim en ik hebben echter beiden niets met auto’s en we voelden dus ook geen enkele connectie met het autobedrijf van mijn ouders. Kim is al sinds kleins af aan gek op de paardensport. Zij heeft haar droom waargemaakt en is professioneel springruitster geworden. En ik was helemaal verliefd op voetbal. Ik wilde profvoetballer bij PSV worden, maar tot professioneel voetballer heb ik het nooit geschopt. Als speler heb ik voor amateurclubs v.v. Bladella uit Bladel en v.v. De Valk uit Valkenswaard gespeeld.

Mijn weg vinden en een bijna-doodervaring

In mijn jeugd was ik dag en nacht aan het voetballen op de velden van Bladella of bij ons thuis met vriendjes. We hadden een groot voetbalveld in de tuin waar ik vaak te vinden was. Daarnaast hield ik erg van lezen. Boekenseries als De schippers van de Kameleon, Snelle Jelle en Pietje Bell vond ik helemaal geweldig. En ook Kruistocht in Spijkerbroek en De Verschroeide Aarde van Thea Beckman ontbraken niet in mijn boekenkast. Lezen doe ik nog steeds graag. Ik heb inmiddels veel goede boeken gelezen, maar een aantal steken er echt bovenuit.

Alhoewel ik over het algemeen een gelukkige jeugd heb gehad, was het niet altijd even makkelijk. Ik was als kind vrij klein en werd regelmatig gepest op school. Hierdoor had ik weinig zelfvertrouwen. Daarnaast moest ik mijn vader vaak helpen in de autogarage en daar werd ik allesbehalve gelukkig van.

Waar ik ook niet gelukkig van werd was mijn schoolkeuze. Na de basisschool koos ik ervoor om naar de LTS autotechniek in Veldhoven te gaan. Ik had niets met auto’s, maar ja, je komt van de basisschool en wat moet je dan gaan doen? Ik wist het niet! Door een gebrek aan inspiratie ben ik maar autotechniek gaan studeren…

Maar toen ik de LTS uiteindelijk had afgerond wist ik het nog steeds niet. Ik liep met mijn ziel onder mijn arm. Als je totaal niet weet wat te doen, waar kies je dan voor? Tja, dan maar MBO autotechniek in Eindhoven studeren, want we hadden immers een autobedrijf dat ik wellicht ooit kon overnemen.

Ik werd er diep ongelukkig van…

En net voordat ik naar het MBO ging werd ik ook nog zwaar ziek. Op 16-jarige leeftijd kreeg ik een hersenvliesontsteking en tegelijkertijd een bloedvergiftiging. Ik werd direct opgenomen in het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven. Daar lag ik drie dagen in coma voordat ik mijn ogen weer opendeed. Langzaam drong het besef tot me door dat ik bijna de pijp uit was gegaan. In totaal lag ik acht dagen in het ziekenhuis, maar wonder boven wonder heb ik er geen complicaties aan overgehouden.

Nadat ik ontslagen werd uit het ziekenhuis, voelde ik mezelf fysiek al snel weer in orde en dus pakte ik het voetballen bij v.v. Bladella ook weer op. Toch knaagde er nog iets aan me.

Die fucking autoschool…

Al snel zou mijn studie op het MBO starten.

Na twee jaar MBO autotechniek kon ik het niet meer opbrengen. Ik was er zo klaar mee. Na vier jaar LTS en twee jaar MBO, had ik zes jaar lopen klooien in een richting waar ik diep ongelukkig van werd. Ik heb toen de moed bij elkaar geraapt, ben naar mijn vader toegestapt en vertelde hem: “Ik stop per direct met school en ik neem het bedrijf niet over.”

Toen was het even stil…

“Wat dan wel?”, vroeg mijn vader.

“Ik weet het niet”, zei ik.

“Ga dan maar werk zoeken”, antwoordde hij.

En dat ging ik doen.

Ik ben toen gaan werken. Na een aantal horecabaantjes te hebben versleten, heb ik ook nog een half jaar in een fabriek gewerkt, waar ik rubber in kunststof kozijnen monteerde. Ik was ongelukkiger dan ooit. Ondertussen had ik voor de zekerheid nog mijn vrachtwagenrijbewijs gehaald, want ja, dan had ik in geval van nood toch nog uitzicht op een baan. Maar dit was het allemaal ook niet. Ik zat zwaar klote in mijn energie en wist totaal niet wat ik wilde. Niets in mijn leven leek zin te hebben…

Totdat mijn tante me op een gegeven moment opbelde en mij de vraag stelde: “Is het CIOS niets voor jou?”

“Het CIOS? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Wat is dat?”, vroeg ik.

“Dat is iets met sport’’, zei ze.

Ik voetbalde al vanaf mijn vijfde, had alle zwemdiploma’s gehaald en daarnaast ook nog op basketbal en tennis gezeten. Al met al was ik super sportief ingesteld. Dus ik hoorde het woord ‘sport’ en werd direct enthousiast. “Ik ga me aanmelden voor het CIOS”, zei ik zonder enige vorm van twijfel tegen mijn tante.

Ik vond mijn energie en mijn weg

Ik had een nieuw doel, was gefocust en schreef me in voor de toelatingstest van het CIOS. Ik maakte in deze periode het commitment met mezelf om te stoppen met aanklooien.

Ik was gecommitteerd aan deze nieuwe uitdaging en ging voor het allerbeste.

Ik benaderde de vader van een speler uit mijn voetbalteam, die sportinstructeur was, en vroeg hem of hij mij wilde trainen voor de toelatingstest voor het CIOS. Hij antwoordde daarop direct ‘ja’. Zes weken op rij heb ik een gymzaal afgehuurd en we zijn iedere zaterdagochtend gaan trainen op specifieke onderdelen. Een paar maanden later werd ik toegelaten tot het CIOS, nadat ik met goede cijfers de toelatingstest had gehaald.

Op het CIOS koos ik voor de studierichting van bewegingsagoog met een extra specialisatie in voetbal UEFA B / Trainer-Coach. Ik ging iedere dag met veel plezier naar het CIOS. Toch was het af en toe vermoeiend. Ik reed vijf dagen in de week op en neer van Bladel naar Sittard. Dat was een kleine 200 kilometer per dag. Daarnaast sportte ik intensief op school en was ik ook nog actief aan het voetballen. Maar het was het allemaal waard. Ik haalde hier destijds volop energie uit.

Voor het derde studiejaar had ik mijn zinnen gezet op twee stageplekken: PSV Eindhoven en de Geestelijke Gezondheidszorg Eindhoven (GGzE). Bij beide kreeg ik een stageplek aangeboden. Het maakte me dolgelukkig.

Ik ging twee dagen in de week stage lopen als sportinstructeur bij de GGzE en 40+ uren per week meelopen bij PSV. Die 40+ uren waren niet verplicht, maar ik wilde iedere minuut die ik vrij was doorbrengen op De Herdgang (jeugdcomplex PSV) om zoveel mogelijk te leren. Daarnaast had ik als doel om na mijn stageperiode bij PSV te gaan werken.

De eerste stagedag bij PSV werd echter de zwartste dag uit mijn leven. In de Ardennen, waar we op trainingskamp waren, verongelukte voor mijn ogen de toen negenjarige speler Borga tijdens het abseilen. Hij overleed op 7 augustus 2000. Die val heb ik oneindig vaak op mijn netvlies gehad, maar na een intensieve rouwperiode herpakte ik mezelf en ging het leven weer door.

In 2001 studeerde ik af als bewegingsagoog en had ik ook het UEFA B / Trainer-Coach diploma op zak. Na mijn stage kreeg ik bij PSV direct een contract als jeugdvoetbaltrainer aangeboden. Zowat tegelijkertijd bood ook de GGzE me een parttime baan aan. Dat was een dubbel schot in de roos. Ik accepteerde beide voorstellen en begon mijn carrière met twee totaal verschillende banen: één in de topsport en één in de hulpverlening. Beide werelden fascineerden me.

Het jeugdcomplex van PSV (De Herdgang) en de locatie van de GGzE (De Grote Beek) liggen praktisch naast elkaar. Dat maakte het dus makkelijker om beide banen te combineren. Ik had het zo geregeld dat ik in de ochtend kon werken voor de GGzE en in de middag stapte ik bij PSV het veld op om samen met toptalenten en toptrainers aan de slag te gaan. Heerlijk vond ik dat.

In 2002/2003 ging ik voor één dag in de week terug naar het CIOS (ditmaal in Arnhem) om mijn voetbal diploma UEFA A / Trainer-Coach te halen. Dit diploma behaalde ik op mijn 23ste. Ik mocht nu iedere club op amateurniveau trainen en kon zelfs assistent-coach in het betaald voetbal worden.

In totaal heb ik na mijn stage drie jaar voor PSV gewerkt en acht jaar bij de GGzE. Die twee totaal verschillende werelden, topsport en hulpverlening in de psychiatrie, hebben een grote impact op mijn persoonlijk ontwikkeling gehad.

Carrière na PSV en internationale deuren die opengingen

Bij PSV bouwde ik een enorm netwerk op, ook internationaal. In de zomer van 2003 werd ik benaderd om een voetbalkamp op Cyprus te organiseren. Die uitdaging greep ik natuurlijk met beide handen aan. Het was mijn eerste internationale klus. Later zouden er nog vele voetbalreizen volgen: Japan, China, Canada, Abu Dhabi…

Als gast trainer-coach begeleidde ik vele spelers en trainers uit verschillende culturen. Ook keek ik een weekje mee in de keuken bij Al Jazeera in Abu Dhabi, waar destijds een oud-collega van PSV actief was. Al deze internationale ervaringen hebben een geweldige impact op mijn persoonlijke ontwikkeling gehad. Met name Japan, waar ik tussen 2006 en 2011 vijf keer werd ingehuurd, maakte grote indruk op mij.

Na mijn boeiende en leerzame periode bij PSV ben ik naar Helmond Sport vertrokken. In mijn laatste jaar bij PSV klikte het niet goed met het toenmalige Hoofd Jeugdopleiding. Het werd tijd om afscheid te nemen. Direct toen bekend werd dat ik PSV zou gaan verlaten, deed Helmond Sport mij een aanbieding om daar als jeugdtrainer aan de bak te gaan.

Bij Helmond Sport had ik het goed naar mijn zin, maar aan het einde van mijn eerste jaar klopte v.v. De Valk op de deur. De club waar ik zelf als voetballer actief was. Zij deden mij een aanbieding voor de functie Hoofd Jeugdopleiding. Dit was een fulltime baan en ik zou verantwoordelijk worden voor de complete jeugdafdeling. Dat was een uitdaging waar ik geen ‘nee’ tegen kon zeggen en het was tevens een logische stap in mijn carrière. In 2006 tekende ik een contract voor drie jaar. Na Hoofd Jeugdopleiding te zijn geweest bij v.v. De Valk ben ik me gaan richten op het trainerschap in het seniorenvoetbal. Ik trainde eerst twee jaar het tweede elftal van RKSV Nuenen, alvorens ik als hoofdtrainer achtereenvolgens Essche Boys (4e klasse), Sparta’25 (1e klasse) en SV Deurne (Hoofdklasse) ging coachen.

Interviews

Ondernemen heeft altijd in mijn bloed gezeten

Terwijl ik actief was al voetbaltrainer, begon het ondernemerschap een steeds grotere aantrekkingskracht op mij uit te oefenen. De functie bij v.v. De Valk was veelal in de avonduren en in de weekenden. Dit betekende dat ik op doordeweekse dagen veel tijd overhield. Ik besloot om mezelf in te schrijven bij de KvK als personal trainer.

Via iemand in mijn netwerk was ik in contact gekomen met een bedrijf dat personal trainingen verzorgde aan managers van Philips. Dit bedrijf huurde mij in om diverse managers te gaan trainen. We gingen boksen, mountainbiken, kracht trainen, hardlopen… Op allerlei sportieve manieren daagde ik de managers uit.

In die tijd werd ik ook nog benaderd door een vroegere collega van de GGzE. Hij vroeg mij of ik voetbaltrainingen wilde geven aan de cliënten van Sint Marie. Sint Marie (tegenwoordig Kentalis) is een instelling in Eindhoven voor jongeren met autisme. Voor de dagbesteding zochten zij op maandagmiddag een voetbaltrainer voor hun cliënten. Dit heb ik een aantal jaren met veel plezier gedaan.

Toch knaagde er weer iets… En als er bij mij iets begint te knagen is er verandering op komst, zo goed kende ik mezelf onderhand wel.

Als ik niet uitgedaagd word, dan verlies ik mijn interesse. Na een jaar of twee verschillende klussen te hebben gedaan als personal trainer stopte ik ermee. Personal training was niet waar mijn toekomst lag, dat had ik inmiddels wel ontdekt.

Ik stapte opnieuw naar de KvK om mijn koers te wijzigen naar persoonlijk leiderschap en teamontwikkeling. Als voetbaltrainer had ik al veel ervaring met groepsprocessen en prestatieculturen opgedaan, maar ik wilde nu ook trainingen in het bedrijfsleven gaan verzorgen. Na lang en veel werven had ik uiteindelijk een paar opdrachten binnengesleept. Maar dit duurde niet lang…

We zaten midden in een financiële crisis (het was 2009), dus de budgetten in het bedrijfsleven lagen niet voor het oprapen. Daarnaast was ik op dat moment achter in de twintig en ik had regelmatig het idee dat mensen dachten: wat komt dat broekie ons nou vertellen over teamontwikkeling? Na een tijdje had ik geen opdrachten meer en hoe hard ik ook probeerde, ik haalde geen omzet binnen. Ik had het gevoel dat ik op een doodlopend spoor zat en stopte ermee.

 

De lessen van het internationaal ondernemen

Ongeveer een half jaar later rolde ik de kleding business in. Mijn toenmalige vriendin en haar zus hadden een bedrijf in kledingaccessoires. Zij waren creatief sterk, konden goed organiseren, maar kwamen handen tekort op het gebied van sales en inkoop.

Ik kende inmiddels de weg naar de KvK en stapte aan boord bij een VOF. Na een spoedcursus kledingaccessoires ging ik me richten op de verkoop, inkoop en financiën. Om materiaal in te kopen, vlogen we regelmatig naar onze leveranciers in China. Ik was weer terug in China, maar deze keer niet als als voetbaltrainer maar als inkoper van kleding. Het kan raar lopen in het leven, dacht ik wel eens bij mezelf.

De kledingaccessoires die we in China inkochten, verkochten we in Europa. Van Scandinavië tot Zuid-Europa. We hadden zoveel mogelijk grote klanten nodig, om zo volume te maken en goedkoop te kunnen inkopen. Om de twee weken zat ik weer in het vliegtuig naar een Europees land en gelukkig wierpen deze reizen vaak zijn vruchten af, want we haalden regelmatig grote opdrachten binnen. Wat we echter niet hadden voorzien, was dat business doen met grote bedrijven andere problemen met zich meebrengt. Deze reuzen hebben betalingstermijnen van 90 tot 120 dagen. Met andere woorden: wij moesten als bank fungeren. We zaten in een split. We waren binnen bij een aantal grote bedrijven, maar konden niet echt doorpakken, omdat de banken ons niet wilden helpen. Het was 2010 en we zaten dus nog steeds midden in de financiële crisis. We hebben toen uiteindelijk via vrienden en familie 150.000 euro bij elkaar gesprokkeld. Ook kregen we bij een aantal leveranciers uitstel van betaling, maar dat bleek niet voldoende om uiteindelijk door te kunnen pakken. Ik kan je verzekeren dat het oncomfortabel voelt om te ondernemen met het geld van vrienden en familie.

We hadden ondertussen al ervaren dat de Chinezen hun afspraken niet altijd nakwamen wat betreft levertijden, materialen en dergelijke. Voor je het weet heb je een schadeclaim aan je broek hangen — daar hadden we zelf ook al ervaring mee…

We kwamen uiteindelijk tot de conclusie dat we het kapitaal niet hadden om door te groeien en dat we absoluut niet het het geld van familie en vrienden op het spel wilden zetten. We betaalden de leningen terug en besloten in 2012 te stoppen. In twee jaar tijd had ik enorm veel geleerd over het inkoop- en verkoopproces en ik wist nu hoe belangrijk liquiditeit voor een onderneming wel niet is. Ik was weer een ervaring rijker.

In 2011 maakten mijn toenmalige schoonzus Anneke en ik overigens een bijzonder avontuur in China mee. Anneke was 30 weken zwanger toen haar water in de Chinese stad Hangzhou brak. 36 uur later zou ze in en een ziekenhuis in Shanghai bevallen van haar zoon Levi. Meer over de geboorte van Levi lees je in deze blog: Een bizar bevallingsverhaal dat ik in 2011 met mijn toenmalige schoonzus Anneke in China meemaakte

 

Terug naar de core business

De periode direct nadat we waren gestopt met het kledingbedrijf was een lastige voor mij. Ik werkte een tijdje als freelancer bij een logistiek bedrijf. Ik had al wat ervaring met de zeevracht, aangezien ik tijdens mijn vorige baan met Chinese leveranciers had gewerkt. Daarnaast kon ik het geld goed gebruiken. Dit dienstverband bleek echter van korte duur te zijn. Na zes maanden bij dit bedrijf te hebben gewerkt, veranderde hetzijn strategie in Nederland, waardoor mijn functie kwam te vervallen. In die periode ging ik ook trouwen, nadat ik daarvoor al 4,5 jaar samenwoonde met mijn toenmalige partner. Maar kort na het huwelijk vond mijn partner iemand anders leuker. Het was een kort huwelijk. Dit was een harde mentale klap en het duurde even voordat ik mezelf weer op de rit had.

In 2013 besloot ik om weer voor mezelf te beginnen. Ik was vele ervaringen rijker en wilde me met mijn coaching puur richten op ondernemers. Dit is een doelgroep waarvan het DNA match met dat van mij. Ook ging ik workshops verzorgen. Tot op de dag van vandaag haal ik enorm veel plezier uit dit werk. Ik vind het heerlijk om ondernemers te helpen met het realiseren van de best mogelijke resultaten.

​Het fundament van mijn visie

In het leven lopen de dingen zoals ze lopen. Ik heb altijd een sterke drang gevoeld om mijn eigen pad in het leven te volgen. Ik heb ontdekt dat dit niet het makkelijkste pad is, maar toch is dit voor mij het enige pad dat naar een zinvol leven leidt.

Zelfonderzoek heeft altijd als een rode draad door mijn leven gelopen. Vanaf het moment dat ik naar het CIOS ging was ik gecommitteerd om het beste uit mezelf te halen. Ik had destijds al heel wat jaren ervaring met ‘aanklooien’ en dat heeft me een heel belangrijk inzicht opgeleverd: Ik wil niet meer aanklooien!

Na het CIOS ben ik tot op de dag van vandaag onvermoeibaar doorgegaan met leren. Ik geloof in een leven lang leren. Naast mijn diverse praktijkervaringen verdiep ik mezelf voortdurend in thema’s zoals: leiderschap, high performance mindset en meditatie.

Naast dat ik altijd de drive voel om het beste uit mijzelf te halen, heb ik ook behoefte aan innerlijke rust en spirituele diepgang. Om die reden heb ik mij in 2015 twee weken teruggetrokken in het OSHO International Meditation Resort in het Indiase Pune. Hier leerde ik van verschillende meditatieleraren en kwam ik in aanraking met meditatie- en ademtechnieken waarvan ik het bestaan niet kende, maar waarvan ik wel direct voelde dat ze waardevol voor me waren.

Uit ervaring weet ik dat er ontzettend veel mensen op zelfonderzoek zijn. Steeds meer mensen willen ontdekken hoe ze hun beste leven kunnen leiden. Ik wil deze groep helpen bij dit proces door ze waardevolle strategieën en inzichten aan te reiken. In een interview voor het vakblad de voetbaltrainer (Principes voor de ontwikkeling van een trainer-coach) deel ik een aantal essentiële strategieën met betrekking tot zelfonderzoek.

Het fundament van mijn visie is gebouwd op het principe ‘de kracht van keuzes’. Als je de kwaliteit van je leven, je relaties of de impact die je met je business creëert wilt verbeteren, dan zal je ‘betere keuzes’ moeten leren maken.

Dit zijn de twee belangrijkste inzichten die ik in mijn leven heb opgedaan:

  1. Ieder moment kun je een nieuwe keuze maken.
    Jij en ik hebben het vermogen om op ieder moment een nieuwe keuze te maken. Hierdoor kun je direct de koers van je leven veranderen als je dat zou willen. Het vermogen om ieder moment een nieuwe keuze te kunnen maken is de sleutel naar vrijheid. Het stelt je in staat om je leven te leiden op je eigen voorwaarden.
  2. Het maken van keuzes is een vaardigheid.
    Jij en ik kunnen betere keuzes leren maken. Als je betere keuzes leert maken, dan ga je betere resultaten krijgen. Dit heeft een enorm positieve impact op je leven, je relaties en de zakelijke ambities die je nastreeft. De sleutelvraag bij dit alles is: Hoe ga ik steeds betere keuzes leren maken?

 

Geniet iedere dag

Geniet van wat je doet en wie je bent en hou van jezelf. Je kunt alleen maar liefdevolle relaties met anderen aangaan als je van jezelf houdt. Ik geniet in ieder geval ieder dag, samen met mijn partner Jetske, mijn kleine zenmeester Leo (boomer) en mijn twee tijgers (Bertje en Basje) die iedere dag weer de boel op stelten zetten.