Een klant stuurde me laatst het volgende bericht: ‘Ronnie we moeten onze coachsessie verzetten. Een 37-jarige goede vriendin van me heeft de strijd tegen kanker verloren en is vanmorgen overleden. Op de dag van onze coaching wordt ze gecremeerd.’

Wat een verschrikkelijk nieuws! In dit soort situaties vraag ik mezelf altijd af: Waarom? Waarom hoopt een 106-jarige dat de dood hem snel komt halen? En waarom wordt een vrouw die midden in het leven staat er plotseling uitgerukt? Volgens mij is er niemand die op deze vragen een zinnig antwoord heeft. Ik in ieder geval niet. Zelf heb ik een bijzonder verdrietige ervaring op mijn eerste dag als jeugdtrainer bij PSV meegemaakt.

Accepteer wat je niet kunt veranderen
De zwartste dag uit mijn leven was mijn eerste dag als jeugdtrainer bij PSV Eindhoven. In augustus 2000 waren we met diverse teams op trainingskamp in de Belgische Ardennen. Ik begeleidde samen met een andere trainer het jongste voetbalteam. De spelers waren destijds negen en tien jaar oud. Die dag zouden we eerst gaan abseilen, georganiseerd door officiële instructeurs, en in de middag zouden we afsluiten met een veldtraining. In de ochtend sloeg echter het noodlot toe. Ik stond op een punt waar de abseilers hun 25 meter lange afdaling startten en had een goed overzicht van boven naar beneden. Schuin voor me zag ik iets van de rotsen glijden. Ik dacht in eerste instantie dat het een tas was. Ik keek nog eens, maar dit keer zag ik wat het echt was: het was geen tas, maar een van onze jeugdspelers die aan het glijden was. Hij gleed nog een paar meter verder en viel vervolgens voor mijn ogen van de rots 30 meter naar beneden. Ik was als een van de eerste personen bij hem en zag toen pas welke speler het was — Borga. Hij was op slag dood.

Hoe kon dit gebeuren? Er waren officiële instructeurs aanwezig en overal was begeleiding. Later hoorden we van andere jeugdspelers dat hij met zijn helm aan het spelen was. Toen die uit zijn handen viel en wegrolde, rende hij er achteraan, gleed hij uit en de ramp voltrok zich. Jarenlang hebben we na deze gebeurtenis met een aantal trainers de moeder thuis bezocht, om deze vrouw die haar zoon op 9-jarige leeftijd verloor te ondersteunen in het rouwproces.

Ga door met het leiden van je leven
Het beeld van die val heb ik oneindig vaak op mijn netvlies gehad. Toch heb ik dit uiteindelijk los kunnen laten. Loslaten wil echter niet zeggen dat je de overledene vergeet, maar wel dat je na het rouwproces door moet gaan met je eigen leven. Laat me je deze vraag stellen: Hoe zou jouw overleden vriend of geliefde willen dat jij je leven voortzet? Ga niet meteen op zoek naar een rationeel antwoord. Laat de vraag even bezinken. Stel hem daarna nogmaals en doe je ogen dicht. Wat er binnen in je gebeurt weet ik niet, maar ik weet wel dat een diepe acceptatie veel pijn loslaat. Het brengt een staat van innerlijke vrede teweeg. Het is aan jou om te bepalen of je daar klaar voor bent. Eer je geliefde of dierbaren met een eeuwige plaats in je hart, maar ga door met je eigen leven! Zouden zij dat ook niet willen?