Ben jij wel eens aan de dood ontsnapt?
Eerder schreef ik op de Over Ronnie-pagina dat een hersenvliesontsteking mij op mijn 16e bijna fataal werd.
Maar een paar jaar later ben ik nogmaals door het oog van de naald gekropen.
Op een zomerse dag in 1999 was ik met de auto onderweg van mijn woonplaats Bladel naar het stadje Sittard. Ik volgde daar een opleiding over sport en beweging aan het CIOS. Ik reed iedere dag, van maandag tot en met vrijdag, naar het CIOS. Een reisje van zo’n 180 kilometer, heen en terug.
In die periode voetbalde ik bij voetbalvereniging Bladella in Bladel en ik werkte op de zaterdagen ook nog als vrachtwagenchauffeur om als student een zakcentje bij te verdienen.
Al met al vroeg ik in deze periode veel van mijn lichaam. Studeren, intensief sporten, veel kilometers maken voor school en op de zaterdagen als vrachtwagenchauffeur.
Op die bewuste zomerse dag sloeg de vermoeidheid toe. Ik lette een ogenblik niet op en kwam op de A2 in de buurt van Born, vlakbij Sittard, in een zware kettingbotsing terecht.
Ik klapte met 100 kilometer per uur vol achterop een andere auto waardoor ik helemaal dwars op de rijbaan kwam te staan. Nog geen seconde later vlamde er een andere auto met een rotvaart bij me naar binnen aan de bestuurderszijde. De autodeur was zover ingedeukt dat hij halverwege mijn stuur zat.
Helemaal versuft zat ik in de auto en het voelde alsof mijn rug gebroken was.
Wonder boven wonder trok na een minuut of 10 de pijn weg en kon ik mezelf uit de auto hijsen. Als ik daar nu aan terugdenk, dan is het een wonder dat ik het er zonder letsel vanaf heb gebracht. Ik ben toen een week van school thuis gebleven om te herstellen, waarna ik mijn studie weer oppakte.
De les die ik hieruit haalde is dat je iedere dag dankbaar voor het leven moet zijn. Je weet namelijk nooit wanneer je eigen leven of het leven van geliefden zal eindigen.
Beleef iedere dag met volle aandacht en laat je door niets tegenhouden om je dromen te realiseren.
