​Soms maak je in het leven van die ongelooflijke dingen mee. Dit is zo’n verhaal. De boodschap die ik je mee wil geven is dat er in het leven – en daarmee ook in business – onverwachte dingen gebeuren. Situaties waarin je snel en adequaat moet handelen. En ik heb geleerd dat je op dat soort momenten altijd moet vasthouden aan de regel: Verander net zolang van aanpak totdat je je doel realiseert.

Maar goed, het verhaal ging als volgt:

Samen met mijn toenmalige vriendin en schoonzus Anneke runde ik een bedrijf in modeaccessoires, dat nu niet meer bestaat. We reisden regelmatig naar China om accessoires bij onze leveranciers in te kopen. In oktober 2011 was ik ook met Anneke op een zakenreis in China. Zij is modeontwerpster en was de creatieve kracht van het bedrijf, terwijl ik me volledig richtte op het inkoopproces en de onderhandelingen met leveranciers.

Anneke was voor aanvang van de zakenreis ruim 28 weken zwanger en onze trip zou veertien dagen duren. De leveranciers die we bezochten waren allemaal gestationeerd rondom Hangzhou, een welvarende stad met ongeveer zeven miljoen inwoners.

De zakenreis liep op zijn einde en Anneke was inmiddels 30 weken zwanger. Over een aantal weken zou ze bevallen en we zouden dus ruimschoots op tijd weer terug in Nederland zijn. Althans, dat dachten we…

Twee dagen voordat onze terugvlucht gepland stond, begon Anneke zich niet goed te voelen. Ze kreeg pijnscheuten in haar buik en vochtafscheiding. Rick, haar vriend, belde in Nederland met de gynaecoloog en kreeg te horen dat het verstandig was om naar het ziekenhuis te gaan voor controle. Het kon namelijk van alles zijn: een blaasontsteking, afscheiding, of – in het ergste geval – vruchtwater.

In het Holiday Inn waar we verbleven legden we de situatie uit en vroegen we om een lift naar het ziekenhuis. Eenmaal daar kregen we na diverse onderzoeken te horen dat Anneke’s water was gebroken en dat ze hoogstwaarschijnlijk binnen 48 uur zou gaan bevallen.

We schrokken ons kapot. Paniek!

Het duurde even voordat ik het volledig besefte, maar ineens kwam het hard binnen: Anneke, mijn schoonzus, gaat vroegtijdig bevallen in China! Op dat moment gaan er honderdduizend dingen door mijn hoofd. Is Anneke in gevaar? Is alles goed met de baby? Hoe komen we in het ziekenhuis? Hoe is de medische zorg hier? Hoe zit het met de verzekering? We hebben een tolk nodig!

Wat nu?

Het was het begin van een absurde medische reis door China…

In het ziekenhuis bleek geen verloskundige afdeling te zijn die gespecialiseerd was in premature baby’s. Dit betekende dat Anneke per ambulance naar een ander ziekenhuis overgebracht moest worden. En om überhaupt vervoerd te mogen worden, moest ik eerst nog een enorme stapel Chinese papieren invullen en ondertekenen. Ik had geen idee wat ik tekende, maar ik had maar één doel: Anneke zo snel mogelijk naar een ziekenhuis met goede faciliteiten brengen. Om snel weg te kunnen, tekende ik alle papieren.

Na het tekenen van de papieren werden we met de ambulance naar een ander ziekenhuis gereden. De rit duurde ongeveer twintig minuten. Daar aangekomen kreeg ik te horen dat ik de ambulance kosten direct moest betalen, daar had ik blijkbaar voor getekend… Ik schrok, want ik was bang dat ik niet voldoende geld bij me had. Maar dat viel gelukkig mee. Omgerekend kwamen de kosten van de ambulance neer op zo’n 30 euro. Maar als ze 600 euro hadden gezegd, had ik het ook geloofd.

Anneke had die dag veel medicijnen nodig. Denk aan weeënremmers, diverse infusen, pijnstillers en nog heel wat andere middelen.

In Chinese ziekenhuizen schijnt het zo te werken: eerst haal je een afhaalbewijs voor het recept, daarna ga je naar een ander loket om te betalen en vervolgens moet je het geneesmiddel weer bij een ander loket afhalen.

Anneke had constant nieuwe medicijnen nodig, dus ik maakte dit rondje wel een keer of acht. Zonder geld geen medicijnen, is in China het motto!

Ondertussen was onze Chinese tolk aangekomen in het ziekenhuis om alles voor ons te vertalen. We kwamen er al snel achter dat dit ziekenhuis vol zat. Daarnaast waren ze ook niet gespecialiseerd in goede zorg voor premature baby’s. Dit was dus verre van het ideale ziekenhuis voor Anneke. Er moest dus iets gebeuren, dus ik informeren bij de dokters. Zij deelden mee dat we voor de beste zorg in Shanghai moesten zijn. Het enige probleem was dat er in de avond geen ambulances van Hangzhou naar Shanghai mochten rijden…

Wat is dit nu weer voor een klote regel?, dacht ik bij mezelf. Hoe ik ook aandrong bij de dokters, verpleegkundigen en het administratief personeel, steeds was het antwoord hetzelfde: er rijden geen ambulance.

Kruip allemaal de boom in, was mijn gedachte toen…

China is een communistisch land en niemand haalt het daar in zijn hoofd om zomaar even regels te overtreden. Maar Anneke en de baby moesten de beste zorg krijgen en één ding wist ik zeker: wij verkassen vanavond nog naar Shanghai, desnoods met een taxi, bus of vrachtwagen.

Ik merkte dat ik even tot rust moest komen. Die laatste uren waren enorm hectisch geweest. Ik ging op een stoel zitten om te bedaren en spontaan kreeg ik een idee: we verbleven in het Holiday Inn, waar een westerse manager aan het roer stond. Dit was de Australische manager Jason. Een paar dagen eerder had ik Jason bij het ontbijt in het hotel ontmoet. Hij maakte een rondje langs de hotelgasten en vroeg of alles naar wens was. Ik moest direct aan hem denken. Wellicht dat hij connecties had die ons verder konden helpen. Ik belde direct naar het hotel, werd doorgeschakeld naar Jason en legde hem het verhaal uit. Hij beloofde om een oplossing te bedenken en mij binnen vijf minuten terug te bellen.

Ik was opgelucht en dacht: eindelijk iemand die alles wat in zijn macht ligt inzet om ons te helpen. Dit gaf kracht en hoop! Ik vertelde het nieuws aan Anneke.

Binnen vijf minuten belde Jason terug met de mededeling dat hij een goede kennis had ingeschakeld. Deze kennis had een dokter, een verpleegkundige en een privé ambulance geregeld. Ze zouden ons over 45 minuten ophalen en zo geschiedde.

Wat een enorme opluchting!

Eindelijk iemand die woord hield en op wie we konden bouwen. Ook liet hij onze koffers inpakken en tevens boekte hij dichtbij het ziekenhuis in Shanghai een hotel voor ons. Na alle tegenslagen, verwarring en miscommunicatie vanwege de taalbarrière was dit fantastisch nieuws.

De ambulance arriveerde. Met een hele delegatie liepen we ernaartoe, met naast ons de brancard waarop Anneke lag. Maar toen we de brancard in de ambulance wilden tillen, zakte deze in elkaar. Binnen een seconde lag Anneke anderhalve meter lager. Gelukkig lag ze nog wel op de brancard.

Ze keek me aan en schoot in de lach: “Wat is dit nu weer voor een idiote actie?” Ook ik moest erom lachen. De situatie was zo stressvol dat dit hilarische moment de spanning brak.

Even later waren we dan toch op weg naar Shanghai. We hadden een lange rit van 180 kilometer voor de boeg…

Onderweg kreeg ik te horen dat de kosten voor de ambulance en dokter maar liefst 1300 euro bedroegen. Ik had echter nog geen tijd gehad om te schakelen met de zorgverzekering, dat zou ik tijdens de ambulancerit doen.

Volgende actiepunt!

Gelukkig schakelden ze bij de verzekeringsdienst snel en ze namen de volledige vervoerskosten direct voor hun rekening. De rit was voor Anneke overigens niet comfortabel en ze wisselde regelmatig van houding. Na meer dan twee uur rijden kwamen we rond 2 uur ‘s nachts eindelijk aan bij het derde ziekenhuis.

Het zag er fantastisch uit vergeleken met de vorige twee. De arts die Anneke behandelde sprak goed Engels.

Eindelijk verstonden we een dokter!

Nadat ze Anneke gecontroleerd had, keek ze mij verwijtend aan: “Waarom heeft het zo lang geduurd voordat jullie naar het ziekenhuis kwamen?”

Ik antwoordde sarcastisch: “Omdat dit pas het derde ziekenhuis is dat we bezoeken en we ondertussen nog even 200 kilometer hebben moeten rijden.”

De dokter gaf aan dat Anneke waarschijnlijk binnen 36 uur zou gaan bevallen…

En ook dat het ziekenhuis compleet vol zat en er geen kamers meer vrij waren. Ze zou voor ons regelen dat we vervoerd werden naar een ander ziekenhuis dicht in de buurt…

Ik ontplofte! Verbaal ging ik in het Nederlands tekeer tegen haar. Ze verstond er natuurlijk niets van, maar mijn lichaamshouding was duidelijk: wij gaan niet weg!

Ik had het idee dat het impact maakte, want de dokter pleegde vervolgens een paar belletjes en al snel kregen we een privékamer toegewezen.

Oké, even wat rust in mijn hoofd. We waren in een ziekenhuis met goede apparatuur voor Anneke en de premature baby en we werden geaccepteerd. Nadat ik eerst weer een berg formulieren had ondertekend, werd Anneke aangesloten aan diverse medische apparaten. In mijn complete leven heb ik niet zoveel handtekeningen gezet als daar in die vijftien uur tijd. Ik ging even Skypen met het thuisfront en hoorde dat Rick, de vader van de baby, pas over vier dagen in Shanghai kon zijn. In het weekend werden namelijk geen visa afgegeven.

Oké, dus mijn schoonzus en ik stonden er de komende dagen alleen voor.

Ondertussen had Anneke weeënopwekkers gekregen, omdat ze van de dokters moest bevallen. Dit verhoogde de overlevingskans voor de baby. Als het water gebroken is, neemt de kans op een infectie namelijk toe.

Rick wilde graag dat ik bij de bevalling was, hij vond het fijn als er een vertrouwd iemand bij zijn vriendin en toekomstige kind bleef, het gaf hem wat meer rust.

Later die dag beviel Anneke van Levi Lucas, op 21 oktober 2011 om 17.34 uur in een ziekenhuis in Shanghai. Na vijf dagen arriveerden drie familieleden: Rick, de vader van Anneke en mijn vriendin. Ik voelde een enorme opluchting: ik sta er niet meer alleen voor en kan de verantwoordelijkheid aan hen overdragen. Enorm vermoeid was ik, maar ook zeer gelukkig dat we op tijd in Shanghai waren.

Er brak overigens nog een onzekere tijd aan. Uiteindelijk lag Levi vier weken in de couveuse voordat hij het ziekenhuis mocht verlaten.

Dit kerngezonde wondertje viert dit jaar alweer zijn negende verjaardag.

Conclusie

Als je wordt overvallen door een enorme uitdaging is het belangrijk om direct in je hoofd te beslissen wat je wilt. In mijn geval was dat: zo snel mogelijk in een ziekenhuis aankomen met de juiste zorg voor Anneke en de baby. Op dat moment geldt er maar één wet! Als je iets wilt, onderneem je net zo lang actie totdat je je doel realiseert, hoeveel weerstanden, tegenslagen of problemen je ook ervaart. Committeer jezelf aan het einddoel, accepteer geen enkel excuus van jezelf of van een ander en laat je door niets of niemand tegenhouden. Nee is geen optie!

Levi en ik in juni 2016